Rozwiązania techniczno-interpretacyjne
Chopin - Etiuda h-moll, op. 25 nr 10 „Oktawowa”
1.
Części skrajne
(t. 1-28 i 100-119)
Takty 1-4 (przykład nutowy poniżej): wyjaśnienie działania
impulsów z barku
znajdziesz w rozdz. 10 punkt 10.5.3.2.
Zieloną linią falistą
naszkicowałem oscylacje barku przenoszone na ramię i nadgarstek.
Zwykło się uważać, że aparat ruchowy pianisty sięga od czubka palca do barku, co nie jest dokładne. W istocie rzeczy jest nim całe jego ciało - począwszy od pięt mocno opartych na podłodze, poprzez całą długość kręgosłupa, aż do głowy, której ruchy do przodu i do tyłu mają za zadanie zwiększać lub zmniejszać nacisk tułowia na ramiona, a za ich pośrednictwem - na klawiaturę.
2.
Część środkowa
(t. 29-103)
W punkcie 4 Metody Woytowicza
piszę o zasadzie Chopina
„To samo nie znaczy tak samo”.
Wykonania Woytowicza były w tym względzie szczególnie urozmaicone - posłuchaj jego interpretacji środkowej części (takty 29-99) tej Etiudy - części szczególnie obfitującej w powtórzenia fraz podobnych lub identycznych.
| Wydanie Henle (Urtext) |
| Wersja Woytowicza |
3.
Z mojej pedagogicznej praktyki
Nigdy nie wiadomo, jakie porównanie może przemówić uczniowi do wyobraĄni. Pewnego razu, usłyszawszy w tej części jakieś niedokładności w legato PR, poleciłem jednemu z moich uczniów zagrać ten sam fragment bez pedału. Okazało się, że górna linia oktaw, owszem, była grana całkiem dobrym legato, ale jego kciuk wykonywał dość lekkie non legato. Grałem, pokazywałem i tłumaczyłem, jak to należy zrobić, ale rezultat wciąż nie był zadowalający. Wreszcie zdesperowany mówię: słuchaj, kciuk musi wykonywać takie
„glistowate” ruchy.
Chwyciło
Pełna wersja dostępna dla moich uczniów na stronach prywatnych.Zaloguj się Cennik Mapa serwisu Napisz do mnieInternetowy coaching pianistyczny, poziom zaawansowany - informacje
