Bolesław Woytowicz
Więcej informacji To, że mogłem napisać ten rozdział, zawdzięczam przede wszystkim mojemu pierwszemu profesorowi, Bolesławowi Woytowiczowi (zdjęcie po lewej), uczeń Aleksandra Michałowskiego, którego z kolei mistrzem był jeden z uczniów Chopina, Karol Mikuli. Michałowski przekazał Woytowiczowi. O kilku z nich wspomnę na tych stronach.

Jako ciekawostkę reprodukuję tutaj, dzięki uprzejmości p. Marii Szraiber, olbrzymi repertuar Profesora spisany przez niego w roku 1965 i obejmujący 50 lat działalności koncertowej, a inspirowany bez wątpienia repertuarem Józefa Hofmanna.

Strona 1

Strona 2

B. Woytowicz - fragment repertuaru 1915-1965 (kliknij, aby otworzyć całą stronę)

W młodości jeździł Woytowicz od miasta do miasta szlakiem tournée Hofmanna, aby wysłuchać wszystkich jego koncertów. Hofmann był bowiem słynny m. in. z tego, że nigdy nie grał dwa razy tego samego programu w trakcie jednego tournée.

Nagranie kompletu Etiud Chopina dokonane przez B.Woytowicza w roku 1959 jest bardzo doceniane za granicą, a w Polsce, jak to zwykle u nas bywa, najczęściej lekceważone. Oczywiście, ma ono pewne niedokładności, ale przypomnę tylko, że nikt spośród licznej rzeszy ówczesnych pianistów polskich nie odważył się podjąć nagrania Etiud poza Woytowiczem, a płytowe wydanie Dzieł Wszystkich Chopina przygotowywano na 150-tą rocznicę urodzin kompozytora (1810-1960). Zresztą Profesor opowiadał mi swoje perypetie związane z tym nagraniem dokonywanym - wobec powojennych braków - w dwa dni w... wytłumionej kocami sali gimnastycznej jakiejś szkoły! Etiudy w wykonaniu Woytowicza, grane niezwykle przejrzyście, większości bez użycia pedału, zawierają bardzo wiele ciekawych szczegółów interpretacyjnych, z których zapewne niejeden pochodzi jeszcze od samego Chopina... Jak pisałem wyżej, powrócę jeszcze tutaj do niektórych przypuszczeń.

Opus 10 zostało już opublikowane w sieci. Wideo jest zindeksowane: aby wybrać dowolną Etiudę, kliknij na „Pokaż więcej” pod oknem wideo -  pomoc . Poniżej udostępniam op. 25 oraz Trzy Nowe Etiudy z opus pośmiertnego. Co do tych ostatnich: Woytowicz nagrywał je w kolejności PWM-owskiej, czyli nr 2 Des-dur i nr 3 As-dur. Niektóre wydawnictwa odwracają ten porządek.

     

Ogólne zasady (dotyczące zresztą nie tylko Etiud Chopina)
● Najważniejsza, ogólna zasada profesora Woytowicza brzmi: wszystkie tzw. „sztuczki techniczne”, polegające na odbieraniu z LR do PR i odwrotnie, muszą być wykonane w sposób niesłyszalny. To znaczy tak, aby słuchacz, który nie patrzy na ręce grającego miał wrażenie, że utwór jest wykonany dokładnie tak, jak zapisano w nutach. Sam Woytowicz nie zawsze stosował się do swoich własnych zasad - przykład już w pierwszej Etiudzie z op. 10. Mnie z pewnością również zostaną zarzucone pewne niekonsekwencje. Każdą taką uwagę dokładnie przestudiuję i jeśli tylko będzie ona uzasadniona, uściślę wskazany fragment.
● Nie muszę oczywiście dodawać, że wszystkie bez wyjątku ćwiczenia muszą być wykonywane tym samym palcowaniem, które jest przewidziane do ostatecznego wykonania.
● Kilka ogólnych wskazówek dotyczących konstruowania ćwiczeń zawarłem w Radach wstępnych.
● WAŻNE: palcowanie dla szybkiego przebiegu testuj zawsze w pełnym tempie. Nawet jeśli nie potrafisz tego jeszcze dobrze zrobić - szkicuj. Bo to, co wydaje się wygodne gdy grasz wolno, na ogół nie sprawdza się przy dużej prędkości.