Coaching pianistyczny przez internet - poziom zaawansowany

5. Na czym polega moja metoda?

Dla doświadczonego pianisty ruchy pianistyczne są naturalne jak oddychanie. Uczeń natomiast wykonuje przy fortepianie wiele zbędnych ruchów, często zaniedbując przy tym ruchy istotne.

Moja pierwsza nauczycielka z wielkim poświęceniem powtarzała mi przez osiem lat, że podczas gry „palec ma być oparty na dnie klawisza”, a ja sobie łamałem głowę, jak to zrobić. Nie rozumiejąc sedna tej rady, usiłowałem nadmiernie zwiększać nacisk na klawiaturę, co wcale nie dawało dobrych wyników. A jej chodziło oczywiście o uzyskanie neuhausowskiego „mostu” (nawet sam Neuhaus nie tłumaczy tego wyczerpująco - zob. Glosarium). Wyjaśnienie jest bardzo proste - wystarczy polecić uczniowi jakby lekkie odpychanie instrumentu od siebie (zob. rozdz. 1 i 2) i most powstaje „sam”!

Wszystko na tym świecie podlega, jak wiemy, tym samym prawom fizyki i anatomii, a dla większości ruchów pianistycznych można znaleźć ich odpowiedniki, które stosujemy w życiu codziennym. Oczywiście uczeń łatwiej zrozumie i wykona ruchy naturalne, znane mu z życia codziennego. Jak widzimy na moim powyższym przykładzie, wyjaśnianie ruchów pianistycznych w sposób tradycyjny, to znaczy przy użyciu terminów fachowych, z natury dość hermetycznych, jest dla ucznia mniej dostępne i mniej zrozumiałe, a często może być wręcz abstrakcyjne.

Dlatego w mojej metodzie nauczania bardzo często stosuję odniesienie do ruchów, które wykonujemy na co dzień, nawet o nich nie myśląc. Na ich przykładzie jest dużo łatwiej zrozumieć prawidłowości zachodzące podczas gry. Jeżeli zdasz sobie z tego sprawę, twoja technika znacznie się poprawi, a praca nad nią ulegnie przyspieszeniu, gdyż zaczniesz grać w sposób zgodny z twoim organizmem i z regułami fizycznymi, jakie nim rządzą.

A nawet, gdy pewne ruchy pianistyczne są nieco odmienne od codziennych, samo już porównanie podobieństw i różnic bardzo pomaga w rozwiązaniu wielu technicznych problemów.